Choć w dzieciństwie rzadko lubiana, to w życiu dorosłym jest już inaczej postrzegana, chyba mamy do niej sentyment😉. A tymczasem w ogródku szczaw wiosenny zwariował i powstała pyszna zupa - kwaskawa jak na szczawiową przystało. Podana koniecznie z jajkiem i zabielana śmietanką.

kilka surowych wieprzowych żeberek
1 małe skrzydło indyka
duży pęk świeżego szczawiu (ewentualnie 5 łyżek szczawiu ze słoiczka)
1 średnia marchewka
1 mała pietruszka (korzeń)
7 mniejszych ziemniaków
5 łyżek śmietany kwaśnej 18%
1 łyżka mąki pszennej
3 liście laurowe
5 ziaren ziela angielskiego
przyprawy:

sól

pieprz ziołowy

pieprz naturalny

dodatkowo: jajka gotowane na twardo

W garnku zagotować wodę (około 4 litry). Wrzucić liście laurowe oraz ziele angielskie (ja używam specjalnego sitka, żeby później nie ganiać po garnku w poszukiwaniu tych przypraw), żeberka oraz skrzydełko i gotować do miękkości przez około 1 godzinę.

Po ugotowaniu mięsa wrzucić marchewkę i pietruszkę pokrojone w mniejszą kostkę oraz ziemniak pokrojony w większe kawałki – ja kroję w prostokąty w poprzek ziemniaka. Wszystko gotować około 30-40 minut.

Świeży szczaw opłukać pod zimną wodą, uciąć łodygi i posiekać. Wrzucić do gotującego się wywaru, liście od razu zmienią kolor pod wpływem temperatury. Zamieszać zupę i poczekać chwilę, by szczaw lekko zbrązowiał. Jeśli używamy szczawiu ze słoika, to wystarczy dodać go do zupy, wówczas musimy uważać z solą, gdyż szczaw z przecieru jest często dość słony, więc być może nie będziemy musieli dosalać zupy.

Do kubka wrzucić śmietanę, dodać mąkę i zamieszać. Chochlą dolać odrobinę gorącej zupy, aby zahartować śmietanę (jeśli zimną śmietanę wlejemy od razu do zupy, może ona się po prostu nam zwarzyć). Całość przelać od razu do garnka, zamieszać i chwilę gotować. W razie potrzeby przyprawić.

Szczawiowa najlepiej smakuje z ugotowanym na twardo jajem. Jeśli ktoś lubi zupę bardziej kwaśną, to można bezpośrednio do miski wrzucić jeszcze dodatkowy kleks śmietany.